Διευθυντής

Διευθυντής

Αναστάσιος  Ξανθόπουλος

Εκπαιδευτικός   ΠΕ 70 – (PhD, MEd)

Τηλέφωνο: 24670 55251

url:  http://tasos.mysch.gr/

e-mail: xa@sch.gr

facebook: https://www.facebook.com/tasos.xanthopoulos

 

Αναστάσιος Ξανθόπουλος

Χαιρετισμός

Αγαπητές συναδέρφισσες, αγαπητοί συνάδερφοι,

επιτρέψτε μου, μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου και με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, να σας απευθύνω έναν σύντομο χαιρετισμό.

Η κριτική που δέχεται το σχολείο και οι εκπαιδευτικοί είναι ανελέητη: ο Recalcati περιγράφει ένα «αμήχανο σχολείο» που δεν ανασαίνει, που είναι μίζερο και περιθωριοποιημένο και του οποίου οι δάσκαλοι είναι ταπεινωμένοι και παραδομένοι στη χλεύη, ενώ οι μαθητές του, ιδιότροποι και βωμολόχοι, δεν μελετούν, έχοντας, μάλιστα, εξασφαλίσει την κάλυψη των οικογενειών τους, για να αναρωτηθεί: «Χρησιμεύει ακόμα σε κάτι ή πρόκειται να αποτελέσει το κατάλοιπο ενός χρόνου που έχει ήδη παρέλθει;».

Όλα δείχνουν —και η πρόσφατη υγειονομική κρίση το απέδειξε περίτρανα— πως η απάντηση είναι ακόμη υπό αίρεση, καθώς το κλείσιμο των σχολείων απορρύθμισε όλη την κοινωνία και βιώθηκε με τραυματικό τρόπο από τις οικογένειες και τους μαθητές μας, ενώ τα εξαιρετικά ανακλαστικά των εκπαιδευτικών και η προσαρμοστικότητα που επέδειξαν στις απαιτήσεις της εξ αποστάσεως σύγχρονης και ασύγχρονης εκπαίδευσης επιβεβαίωσαν την «πλάνη της διδακτικής τεχνολογίας».  Επικύρωσαν, δηλαδή, για άλλη μια φορά την αξία του εκπαιδευτικού και της διά ζώσης εκπαίδευσης, καθώς κατέστησαν πασιφανές ότι: «Το  να πιστεύουμε ότι η γνώση μπορεί να μεταδοθεί χωρίς το πέρασμα από τη σχέση με εκείνον που την ενσαρκώνει είναι μια αυταπάτη, διότι δεν υπάρχει διδακτική παρά μόνο μέσω της ανθρώπινης επαφής» (Recalcati).

Σε κάθε περίπτωση, οι εκπαιδευτικοί είτε στη φυσική είτε στην ψηφιακή τους τάξη, ασκώντας το ουτοπικό για πολλούς, το «μεγαλύτερο θαύμα» για τον Οβίδιο  και το κατά Freud «αδύνατο» επάγγελμα του παιδαγωγείν, μοχθούν να ξυπνήσουν την «επιθυμία για γνώση», να καταστήσουν το σχολείο έναν χώρο «που λυτρώνει τον μαθητή από την οικογένειά του και από την περιρρέουσα υποκουλτούρα. Τον μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο, προσπαθεί να τον οικειώσει με τις μεγάλες σκιές του παρελθόντος, να τον οδηγήσει να συνομιλήσει με τους μεγάλους νεκρούς»(Ζουμπουλάκης). Παρ’ όλα αυτά, ο Steiner μας καθησυχάζει: «το ιδεώδες του αληθινού δασκάλου, δεν είναι ρομαντική φαντασίωση, ή κάποια ουτοπία χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. […] Συχνά μένουν ανώνυμοι: απομονωμένοι δάσκαλοι και δασκάλες που αφυπνίζουν το χάρισμα ενός παιδιού ή ενός εφήβου, που στρώνουν το δρόμο σε μια εμμονή. Δανείζοντας ένα βιβλίο, μένοντας στην τάξη μετά το μάθημα, έτοιμοι να ανταποκριθούν σε όποιον τους αναζητήσει».

Ακόμη και αν όλα τα παραπάνω ηχούν πολύ αφηρημένα και θεωρητικά, επιμένω να βλέπω τούτη την παιδαγωγική ουτοπία «σαν μια πρόωρη αλήθεια» ή προφητεία και να την εκλαμβάνω ως οδηγό στον τρόπο που θα υπηρετήσω όλους εσάς που, ξεπερνώντας με απαράμιλλη αυταπάρνηση προσωπικά και κοινωνικά προβλήματα, ενσαρκώνετε καθημερινά το ανωτέρω ιδεώδες.

Κλείνω καταθέτοντάς σας τον βαθύ σεβασμό μου προς το πρόσωπό σας και την εμπιστοσύνη μου στον επαγγελματισμό και την υπευθυνότητα που σας χαρακτηρίζει, ζητώντας σας να συμβάλετε, όπως κάνετε πάντα, με το ήθος και το ύφος σας, τον αλληλοσεβασμό, το πνεύμα αλληλεγγύης, ομαδικότητας και άμιλλας με το οποίο εμφορείστε, στην ευόδωση του κοινού μας στόχου αυτόν του εξανθρωπισμού του ανθρώπου. Γιατί, εντέλει, δεν έχει σημασία τι κόσμο θα αφήσουμε στα παιδιά μας, αλλά σε τι είδους παιδιά θα αφήσουμε τον κόσμο (J. Semprun).

ΥΓ

Τα αποσπάσματα που παραθέτω είναι από τα κάτωθι βιβλία:

Ζουμπουλάκης, Σ. (2017). Για το σχολείο. Αθήνα: Πόλις.

Recalcati.M. (2020).Η ώρα του μαθήματος. Αθήνα: Κέλευθος.

Steiner, G. (2011). Τα μαθήματα των δασκάλων. Αθήνα, Scripta.